Σχεδόν αισθάνομαι άσχημα για τους σκελετούς που τρέχουν προς το μέρος μου. Σχεδόν. Ονομάζω πάγο κάτω από τον ουρανό, μια τεράστια χαλαζοθύελλα που παγώνει ολόκληρη την ομάδα στη θέση της. Με μια κίνηση του καρπού το χέρι μου ανάβει στη φωτιά, μια πυρκαγιά που μαγεύει στην παλάμη μου. Το ρίχνω στον πλησιέστερο σκελετό και κυριολεκτικά

. Καταστρέφουν τη σκόνη. Οι άλλοι σβήνουν από την ad-hoc φυλακή πάγου, ανανεώνοντας την επίθεση τους. Κάποιος κουνιέται ένα τεράστιο σπαθί σε μένα, αλλά παίρνω ένα μαγικό εμπόδιο επάνω ακριβώς την ώρα. Ολόκληρο το φαράγγι εκρήγνυται σε φλόγες από την ασπίδα μου, τα δέντρα και το γρασίδι που καίγονται στο μαύρο. Όταν οι φλόγες πέφτουν, δεν υπάρχουν σκελετοί Σχεδόν αισθάνομαι κακός.

Ο οδηγός σας, Harry

Lichdom είναι η προσπάθεια του Xaviant να αποσυρθεί από το μαγικό βιντεοπαιχνίδι. Πηγαίνοντας σε όλη τη διαδρομή πίσω στο επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων, τα παιχνίδια έπρεπε να δημιουργήσουν κάθε είδους περιορισμούς για να το κάνουν έτσι ένας τοξότης ή ένας ξιφομάχος ή ένας αδίστακτος θα μπορούσε να ανταγωνιστεί βιώσιμα από τη μαγεία. Έχουμε ασχοληθεί με μανα μπαρ. Έχουμε ασχοληθεί με την απομνημόνευση ξόρκια. Έχουμε ασχοληθεί με τα cooldowns. Τα παιχνίδια μάγων βίντεο έχουν στειρωθεί στο όνομα της "ισορροπίας".

Όχι στο Lichdom. Μέσα από ορδές τόσο νεκρούς όσο και ζωντανούς, θα εξαπολύσετε ένα μαγικό χείμαρρο, επιδιώκοντας την εκδίκηση εναντίον κάποιον που σκότωσε τη σύζυγό σας και σφάλασε ολόκληρο το αμάρτημα αθώων ανθρώπων για το ποιος νοιάζεται ακόμη και για το λόγο.

Η ιστορία είναι η μεγαλύτερη πτώση Lichdom-είναι τρομερό. Μετακινείται από το ένα κλισέ στο επόμενο χωρίς να σταματάει, ένα μεγάλο μέρος του μεταφέρεται μέσω των ολογραμμάτων τύπου Princess Leia και των συλλογών βιβλίων εκτός πίστας. Μπορείτε να πολεμήσετε ακόμη και φαντασία-νίντζα ​​σε ένα σημείο, σε μια πόλη που δεν κρύβει τις ασιατικές αρχιτεκτονικές επιρροές της πολύ καλά. Και στην κορυφή όλα αυτά, η φωνή που ενεργεί με ημικρανία μέσα από το διάλογο που έχει όλη την απόχρωση μιας σαπουνόπερας.

Αυτή η ιστορία εκδίκησης που ακούγεται ένα εκατομμύριο φορές είναι το λεπτότερο πρόφαση να σε αναγκάσεις σειρά γραμμικών διαδρόμων. Η γρήγορη ματιά στα στιγμιότυπα οθόνης μπορεί να σας δώσει την εντύπωση Lichdom είναι ένα ευρέως ανοιχτό RPG, χάρη στην προκαταρκτική μας επιβεβαίωση ότι

κάθε παιχνίδι με θέμα το φανταστικό είναι ένα RPG

, αλλά δεν είναι. Είναι περισσότερο σαν ένα shooter πρώτου προσώπου με μαγεία, γεμάτο με set-pieces τοποθετημένα κατά μήκος ενός μοναχικού μονοπατιού. Αισθάνεται σαν μια απόδειξη της ιδέας για ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι που Xaviant δεν είναι έτοιμη να κάνει. Το κεντρικό κομμάτι του Lichdom είναι το μαγικό σύστημα. Μπορείτε να εξοπλίσετε τρία ξόρκια (sigils) κάθε φορά, με το παιχνίδι να σας δίνει τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε δύο νέα ξόρκι σε περιοδικά διαστήματα. Καθένα από αυτά τα ξόρκια χωρίζεται σε τρεις ξεχωριστές λειτουργίες: μια επίθεση με πυραύλους, μια ασπίδα / αμυντική επίθεση και μια επιτόπια επίθεση. Για παράδειγμα, η πρώτη σφραγίδα σας είναι φωτιά. Μπορείτε να πυροβολήσετε μια βολή, να μπλοκάρει μια επίθεση του εχθρού και (εάν είναι σωστά χρονομετρημένη) να απελευθερώσει μια έκρηξη φλογών από τη θέση σας ή να καλέσετε πυρκαγιά από τον ουρανό σε μια περιοχή. Ίδιος με τον πάγο, με κεραυνούς, με kinesis,

et cetera

. Όπως και αν δεν ήταν αρκετά περίπλοκο, υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα δημιουργίας ορθογραφίας βασισμένο σε κλιμακωτό λάφυρο. Συλλέγετε συστατικά συλλαβών από εχθρούς και αντικείμενα στον κόσμο και, στη συνέχεια, χρησιμοποιήστε αυτά τα στοιχεία για να δημιουργήσετε νέα ξόρκια. Τα δημιουργημένα ξόρκια μπορούν να ευθυγραμμιστούν με μία από τις τρεις συγγένειες - η καταστροφή βασίζεται σε καθαρή ζημιά, ο έλεγχος επικεντρώνεται στον περιορισμό της εχθρικής κίνησης και η κυριαρχία είναι ένας πολλαπλασιαστής / debuff. Υπάρχει πολύ βάθος εδώ. Πολύ βάθος που

ποτέ δεν

σας εξήγησε. Ακόμη και τα βασικά. Όλα σε αυτή την τελευταία παράγραφο είναι αυτό που κάθισα μαζί από το παιχνίδι και κάποια από αυτά δεν είμαι βέβαιος ότι είναι ακόμα σωστά. Μου χρειάστηκαν τέσσερις ώρες για να καταλάβω τι έκανα "Μάστερ" - διαβάζοντας μια θέση φόρουμ. Ταιριάζει με την ιστορία "Μαθαίνεις μαγεία καθώς πηγαίνεις", αλλά είναι απογοητευτικό όταν ξοδεύεις έναν τόνο χρόνου στο μενού κατασκευής, προσπαθώντας να βάλεις ένα ή δύο ακόμα σημεία ζημιάς από ένα ξόρκι και να συγχέσεις αν αυτό που ' να κάνεις κάνει ακόμα μια διαφορά. Η απογοήτευση τοποθετείται όταν χτυπήσετε εξωφρενικές αιχμές δυσκολίας

. Το πρώτο αφεντικό κυρίως με πήρε πάνω από μία ώρα για να νικήσω. Μέχρι εκείνο το σημείο είχα πεθάνει μόνο μία φορά, αγωνίζομαι μακάβους σκελετών και άλλων νεκρών. Ξαφνικά είστε αντιμέτωποι με ένα ογκώδες πλάσμα που μπορεί να σας σκοτώσει σε δύο, ίσως τρεις, χτυπήματα. Τι είναι χειρότερο, κάθε φορά που πεθαίνεις, πρέπει να επαναλάβεις την ίδια είκοσι δευτερόλεπτη σκηνή πριν πηδήσεις πίσω στον αγώνα. Τότε το χτυπάς και είναι πίσω στο ίδιο παλιό σκηνικό, αν η δυσκολία ακίδα ποτέ δεν συνέβη. Είναι παράξενο και ελάχιστα ισορροπημένο και μπορώ να δω πολλούς ανθρώπους να φτάνουν στον αγώνα με το αφεντικό και να μην γυρίζουν το παιχνίδι ξανά. Και ενώ αυτή είναι η πιο έντονη ακίδα δυσκολίας, δεν είναι μοναδική. Κάτω γραμμή

Όπως είπα, αισθάνεται ότι αυτό το μαγικό σύστημα αξίζει ένα πιο εκτεταμένο παιχνίδι. Το Lichdom είναι υπέροχο γιατί δείχνει ποια μαγεία

θα μπορούσε να είναι

σαν σε άλλα παιχνίδια. Το CryEngine 3 κάνει μια φανταστική δουλειά που αποδίδει τα αποτελέσματα των σωματιδίων και η απεριόριστη μαγική ορθογραφία δίνει το σεβασμό που του αξίζει. Αλλά το Lichdom είναι ένα παιχνίδι που είναι χτισμένο γύρω από ένα σύστημα αντί για το άλλο. Αυτή η άποψη ενός

του Lichdom είναι εκπληκτική, αλλά τα άλλα μυριάδα εξαρτήματα είναι στην καλύτερη περίπτωση ικανοποιητικά. Δεν νομίζω ότι ο Xaviant πήγε τόσο μακριά όσο θα μπορούσαν - είναι εύκολο να βρούμε μια τακτική ξυπνητηριού που να λειτουργεί και να κολλήσει με αυτό και το kiting για το dumb AI είναι ακόμα ο πιο εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος για να μείνεις ζωντανός - αλλά ο μεγαλύτερος Οι αποτυχίες βρίσκονται στην ιστορία, στο επίπεδο σχεδιασμού και στη βασική κατάρτιση. Πολλές φορές βρήκα τον εαυτό μου ελαφρώς βαρεθεί από έναν άλλο διάδρομο, μια άλλη αρένα, ένα άλλο πλήθος εχθρών, ένα άλλο αναγκαστικό κομμάτι ιστορίας. Η πλήξη σε ένα παιχνίδι όπου μπορώ να καλέσω φωτιά κάτω από τον ουρανό; Αυτό δεν πρέπει να είναι δυνατό.